Notos 83 - İçimizdeki Zaman
●
19.5 x 27 cm // Kağıt üzerine akrilik boya
Yazar kendi eliyle, sözcüklerinden beyaz parlak bir küre yapar. Kendi deneyimini algıladığı hayalî zaman içinde anlatır. Bilir ki anlattığı zaman, kürenin yolculuğu boyunca bir buz gibi eriyecek, yer yer kırılacak ve başka insanların zamanına çarpacak.
Bu yüzden yazar kendine ait bir saati alır, vidalarını söker ve parçalarına ayırır. Saatin içinden çarklar dağılır. Çarklardan birini kendi başına geçirir, bir taç yapar. Bu, yapıtın zamanının başlangıcıdır. Saatin içinden çıkan diğer metalleri eritip şekiller verir ve onları isimlendirir. Onlar üzerinden hikâye anlatır. Zamanı belirsiz ve hatta zamansız kalmasını istediği olayları şekillendirmemek için de çarkların bir kısmını elinden fırlatır.
Elindeki beyaz parlak küreyi kimin nerede olduğunu bilmediği, sesin yayılmadığı uzay boşluğuna bırakır.
Sen ise okuyucu olarak küreler içinden kendine en parlak görüneni, alımlı olanı seçersin. Sesinin rengini bilmediğin bir insanın sesini tahmin eder, duruşunu sezersin.
Geçmişten haberler veren bu küreyi okuyabilmek için içinden bir şeyler koşar, boşluktaki dişlilerden birini tutar ve başına geçirir. Bizzat sana ait sesin, yazarın cümleleri ile kafanda yankı bulurken akrep ve yelkovan işlemeye başlar. İşte kitabın gerçek zamanı başladı.
Bu eserin iki kralı var: Yazarın ve senin sesin. Sesler birbirine karıştıkça zaman algısı sarsılmaya başlar, geçmişten haberler bugüne çarpar, deneyimler deneyimlerinle savaşır, okursun fikrin olur ve okursun fikrin değişir. Beyaz ışık, küreyi algıladıkça renklerine ayrılır.
Fiziken bu kıyıdan hiç uzaklaşmadın fakat okurken oturduğun zemin akışkan. Nasıl göründüğünün önemli olmadığı bu anlarda kitabın içinden çıkan hayalin keyfini sür. Gördüğün ufuklar ulaşılmaz olsun.
Notos 83. sayısında içimizdeki zamanı farklı yönleriyle ele alıyor. Ben de yapıtın iç zamanına can veren yazarın ve yapıtın içine doğduğu zamana karar veren okuyucunun ortaklığını çizmeye çalıştım.
